Noong bata pa ako sa tuwing papatak ang walang tigil na ulan,kasabay ng tunog ng music box. Naaalala ko ang masakit kong karanasan sa aking pagkabata. Dahil iyun din ang araw ng aking kaarawan ako ay kanilang iniwan.
Wala akong nakita ni anino man ng aking INA ranging maroon lang ako ay ang letrato ng pumanaw kong AMA. Naaalala ko pa yung panahon na nakakita ako ng sirang kwerdas ng gitara.
Sa hindi malaman na dahilan akoy iniwan ng aking INA sa mismong kaarawan sa loob ng lumang tokador na may unan at itim na tela.
Simula noon hindi na ako nagtangkang magpaka saya sa tuwing sasapit ang aking kaarawan. Dahil naaalala ko lang ang masakit na karanasan ko sa mismong araw na iyon. Kaya hindi narin ako dumadalo sa mga kasiyahan sa plaza.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento